10: Nocny gość

Ginny leżała na brzuchu, bo każda inna pozycja sprawiała, że ból uda był jeszcze większy. Miała nadzieję, że przez noc trochę jej się poprawi, ale niestety. Ciężko jej było ukrywać to przed najstarszym bratem, ale dzięki temu, że Bill wychodził wcześnie do pracy, miała trochę bardziej ułatwioną sprawę. Oczywiście zastanawiała się, czy mu nie powiedzieć o ranie, ale nie miała pojęcia, jak ją wytłumaczyć, a prawda była zbyt bolesna, aby przeszła jej przez gardło.

Kiedy zegary w całym kraju wybiły południe, Ginny zebrała się na odwagę i wyjęła spod łóżka gruba książkę. Nadal była owinięta ciemnym materiałem. Dziewczyna zadrżała, kiedy ostrożnie odsłoniła okładkę. Jej oczom ukazał się znajomy tytuł: Jak oszukać śmierć? Nigdzie nie znalazła autora.

– Oszalałam – szepnęła bezgłośnie, a potem z bijącym sercem otworzyła książkę. W powietrzu uniósł się kurz, który zbierał się na niej od długiego czasu.

Na pierwszych stronach znajdował się krótki wstęp i to właśnie od niego zaczęła czytać.

Każdy che być nieśmiertelny. Każdy choć przez chwilę marzył o oszukaniu Śmierci i każdy choć raz usłyszał słowa: Śmierci nie da się oszukać. To nieprawda. Istnieje magia, istnieją sposoby na to, aby nasze ciała nigdy się nie rozpadły, a umysł pozostał świadom otaczającego świata.

W tej książce przedstawię wiedzę o wszystkich, które udało mi się poznać. Jednak pamiętaj, nie ma to nic wspólnego z magią, którą znałeś do tej pory. Jest to zakazane pogwałcenie ludzkich prawd. Ale czy to nie czyni wszystkiego jeszcze przyjemniejszym?

Ginny oderwała wzrok od pożółkłych stron i zlękła się jeszcze bardziej. Książka była już mocno zniszczona. Widać było, że służyła czarodziejom przez wiele lat. Ciężko było jej myśleć, czyje ręce dotykały kartek i odczytywały te słowa. Przygryzła wargę.

Uspokój się – pomyślała. – Przecież nie chcesz czerpać z tego żadnych zysków, TY nie chcesz stać się nieśmiertelna. Chcesz tylko pomóc Harry'emu. Masz dobre intencje.

Na kolejnej stronie znajdował się spis treści. Za pierwszym razem przeleciała go wzrokiem tak szybko, że nie dostrzegła nic, co mogłoby ją zainteresować. Dopiero po chwili dostrzegła tytuł, który sprawił, że krew odpłynęła jej z twarzy.

Serce, organ, który można przechować

Przez moment zapomniała, jak się oddycha, a potem odszukała wskazaną stronę. Prawie krzyknęła, kiedy jej wzrok napotkał rysunek, na którym młody mężczyzna prezentował głęboką, czarną dziurę w lewej piersi, a w ręku trzymał okrwawione serce.

– Robię to dla Harry'ego – upomniała się na głos i zaczęła czytać.

Pochłaniała treść tak szybko, że nawet nie zdała sobie sprawy, że książka zaczyna ją wciągać jak bagno, z którego nie ma już ucieczki.

* * *

Remus wrócił do domu tylko po to, aby przebrać przemoczone ubranie. Oczywiście zastanawiał się nad tym, czy powinien najpierw wysłać wiadomość do Ginny, aby nie wpadać niespodziewanie, ale szybko doszedł do wniosku, że zbyt wiele z tym zachodu. Musiałby czekać na odpowiedź, a w tym czasie zwariowałby z bezczynności. Jeśli jej nie zastanie, trudno, wtedy będzie się martwił.

Teleportował się w okolice Muszelki. Zastanawiał się, jak Bill i Fleur mogą żyć w takim miejscu. Owszem, widok na ocean, roznoszący z się wysokiego klifu, zapierał dech w piersiach, ale wiatr był tak porywisty, że Remus miał wrażenie, że za chwilę urwie mu głowę.

Szybkim krokiem pokonał piaszczystą drogę prowadzącą do domu i stanął na werandzie. Wziął kilka głębokich wdechów. Wchodził pod górkę, więc mimo woli się zmęczył. Zapukał donośnie i czekał.

Najpierw jego uszu dotarł dźwięk kroków dobiegający z korytarza, a potem drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Za każdym razem kiedy Remus widział Fleur, nie potrafił powstrzymać cichego westchnięcia. Kobieta była piękna. Jej ciało wydawało się mieć idealnie proporcje. Jasne włosy związała w luźny kok, z którego wysmyknęło się kilka niesfornych kosmyków. Uśmiechnęła się szeroko, ukazując sznur białych i równych zębów.

Ten, kto sądził, że na świecie nie ma ideałów, najwyraźniej nigdy nie widział Fleur.

– Och, bonjour, Remus – przywitała się, całując go w obydwa policzki. – Co cię do nas sprowadza? Masz sprawę do Billa?

– Niezupełnie – odpowiedział, kiedy przepuściła go w drzwiach i wpuściła do środka. – Chciałem porozmawiać z Ginny.

Fleur zmarszczyła mały, lekko zadarty nos. Wyglądała, jakby gorączkowo nad czymś myślała.

– Coś się stało? – spytała.

– Nie – zaprzeczył szybko mężczyzna. – Chciałbym wyjaśnić z nią pewną kwestię dotyczącą Harry'ego – wytłumaczył.

Kobieta delikatnie się rozpromieniła. Kiwnęła głową i wskazała schody prowadzące na piętro. Uwadze Remusa nie uszedł długi sznur białych pereł, którymi była obwiązana balustrada.

– Zaprowadzę cię – rzekła, wspinając się przodem. – Bardzo współczuję Harry'emu. Mam nadzieję, że cała sprawa szybko się wyjaśni.

Mężczyzna kiwnął głową. Dostrzegł w jej oczach żal i współczucie. Nie był jednak pewny, nad kim się lituje.

Po chwili stanęli przed białymi, zamkniętymi drzwiami. Fleur zapukała delikatnie i nie czekając na odpowiedź, nacisnęła na klamkę i pchnęła wrota, wkraczając do pokoju.

Pierwszym, co rzuciło się Remusowi w oczy, była biel. Jasne ściany, sufit, podłoga i meble sprawiały, że miał wrażenie, że znajduje się w szpitalnej sali. Jedynym kontrastem była szczupła dziewczyna leżąca na łóżku. W pierwszym momencie mężczyzna nie był pewny, co robi, a potem zdał sobie sprawę, że za wszelką cenę chce przykryć czytaną książkę.

– Cholera, czy ty nie możesz pukać?! – wrzasnęła, szamocząc się z kocem, na którym leżała.

– Przecież zapukałam! – oburzyła się Fleur.

– Ale nie poczekałaś, aż powiem, że możesz wejść!

Dopiero po chwili Ginny uniosła głowę i napotkała wzrokiem spojrzenie Remusa. Jej oczy zrobiły się ogromne, a twarz pobladła. Lupin dostrzegł, jak napina ze strachu mięśnie twarzy.

– Och, Ginny, daj spokój – powiedziała Fleur lekko urażona. – Masz gościa, Remus chciał z tobą porozmawiać. – Kobieta odwróciła się, chcąc wyjść z pokoju. – Przyniosę coś do picia – dodała jeszcze, zamykając za sobą drzwi.

Zapadła chwila milczenia. Remus obserwował, jak Ginny podnosi się na łokciach. Jego uwadze nie uszedł grymas bólu, kiedy usiadła na łóżku.

– Dzień dobry – rzekła, a głos jej zadrżał. – Proszę usiąść – dodała, wskazując krzesło znajdujące się na drugim końcu pokoju.

Mężczyzna uśmiechnął się cierpko i ku jej ewidentnemu niezadowoleniu przysunął je bliżej. Dzieliło ich zaledwie pół metra, a schowaną pod kocem książkę miał niemal na wyciągnięcie ręki. Zauważył, że dziewczyna spogląda w tym samym kierunku.

– Co czytasz? – spytał, wskazując ukryty wolumin.

Zadrżała, przełykając głośno ślinę.

– Nic godnego uwagi – stwierdziła niepewnie.

Remus poczuł dziwny niepokój. Może powinien dać sobie spokój z teoriami spiskowymi i przejść do tematu, który go tu sprowadził, ale dziwne zachowanie Ginny nie dawało mu spokoju. Wolał dmuchać na zimne, niż potem żałować.

Uśmiechnął się ciepło, mając nadzieję, że trochę ją uspokoi i zyska zaufanie.

– Ginny, przecież mi możesz... – zaczął, wyciągając rękę.

Jej reakcja była natychmiastowa. Rzuciła się na książkę tak energicznie, że ta wysmyknęła się spod koca i z głośnym trzaśnięciem uderzyła w jasne panele. Obydwoje zamarli, wpatrując się w mocno zniszczoną, oprawioną w skórę okładkę. Remus nie dostrzegł żadnego tytułu. Prawdopodobnie znajdował się z drugiej strony.

Mężczyzna spojrzał na dziewczynę. Na jej czole pojawiły się krople potu. Nie spuszczając jej z oczu, pochylił się po stary wolumin. Był zaskakująco ciężki, jakby wykonany z grubego, tłoczonego papieru. Położył go na kolanach.

– Jak oszukać Śmierć? – odczytał głośno tytuł i poczuł, jak serce przyspiesza w jego piersi.

Bez słowa otworzył na kilku przypadkowych stronach. W oczy rzuciły mu się przerażające obrazki i słowa, które szybko mu uświadomiły, z czym ma do czynienia.

– Skąd to masz? – zapytał nerwowo.

Nie odpowiedziała. Zadrżała, zakrywając twarz dłońmi. Z jej piersi wyrwał się jęk, a Remus był pewny, że zaczęła płakać.

– Spójrz na mnie – powiedział, chwytając ją za nadgarstki. Szarpali się przez chwilę, potem odsłonił jej twarz. Z przerażonych oczu ciekły łzy.

– Chciałam pomóc Harry'emu... – jęknęła, dławiąc się płaczem.

– Wiem, ale chcę wiedzieć, skąd masz tę książkę?! – Podniósł głos. Wiedział, że nie powinien się unosić, bo w ten sposób nie uda mu się do niej dotrzeć.

Jej wzrok błądził po całym poniszczeniu, jak ognia unikając jego spojrzenia. Płakała tak głośno, że po chwili dostała ataku kaszlu. Jej twarz nabrała szkarłatnego koloru, a Remus wystraszył się, że za chwilę się udusi.

– Już dobrze – rzekł spokojniej, odkładając książkę na krzesło i siadając obok niej. Chwycił ją mocno za ramiona, uświadamiając sobie, z jak kruchą istotą ma do czynienia. – Oddychaj i powiedz, co się stało.

Jej twarz znów się napięła. Zacisnęła usta w cienką linię, a potem pokręciła przecząco głową.

– Ginny, bądź rozsądna – powiedział, potrząsając nią delikatnie.

– Daj mi spokój... – jęknęła.

– Ginny...

– Powiedziałam, DAJ MI SPOKÓJ!

Remus cofnął się w tym samym momencie, w którym drzwi ponownie się otworzyły. Stanęła w nich Fleur z tacą, na której stał mały, elegancki czajniczek i dwie filiżanki. Jej wzrok zatrzymał się na roztrzęsionej Ginny, a potem przeniósł na Lupina.

– Coś się stało? – zapytała, a jej głos zadrżał z niepokoju.

– Mówiłam, do cholery, że masz pukać! – wrzasnęła dziewczyna, zrywając się z łóżka. Upadłaby, gdyby Remus nie chwycił jej pod ramię.

Fleur była tak roztrzęsiona, że nie wiedziała, co powiedzieć. Stała z szeroko otwartymi oczami i przyglądała się mężczyźnie, czekając na jakieś słowa wyjaśnienia z jego strony.

Lupin jednak przecenił swoje możliwości. Nie spodziewał się, że Ginny może znaleźć w sobie tyle siły. Agresywnie wyrwała się z jego uścisku i wybiegła z pokoju, potrącając żonę swojego brata. Taca wypadła z jej rąk, a porcelana rozbiła się na tysiące małych kawałków. Nad rozlaną herbatą unosiła się gęsta para. Po chwili obydwoje usłyszeli trzask zamykanych drzwi łazienki.

– Wszystko dobrze? – zapytał Remus, spoglądając na przerażoną Fleur.

– Tak – rzekła. – Ale nie rozumiem, co się stało?

– Nie wiem – przyznał szczerze. – I mnie też to martwi.

– Może chodzi o Harry'ego?

Mężczyzna spojrzał na książkę, którą wcześniej położył na krześle. Podszedł do niej i chwycił ją tak, aby Fleur nie mogła odczytać tytułu, po czym ruszył w stronę wyjścia.

– Już wychodzisz? – spytała zaskoczona Fleur, naprawiając potłuczony czajniczek.

– Tak, na mnie już pora.

* * *

Był mocno zmęczony i to sprawiło, że szybko zasnął. Zbawienny był fakt, że nic mu się nie śniło. Dryfował w ciemnościach, które delikatnie kołysały spragnionym odpoczynku ciałem. Powoli i spokojnie, odganiając wszelkie smutki i troski.

Puk, puk.

Remus poruszył się niespokojnie. Nie otworzył oczu, mając nadzieję, że tylko się przesłyszał. Odwrócił się na drugi bok, czując, że zapada się w sennej otchłani.

Puk, puk.

Jęknął przeciągle, siadając na łóżku. Rozejrzał się w ciemnościach i wymacał różdżkę leżącą na szafce nocnej. Oświetlił sypialnię i powoli wstał z łóżka, szukając kapci.

Puk, puk.

Ktoś ewidentnie próbował dobić się do drzwi. Schodząc po schodach, myślał o Zakonie, ale oni najprawdopodobniej wysłaliby patronusa. W takim razie, o co chodziło? Może to jakaś chora zasadzka? Nie... Albo Andromeda, coś stało się Tedowi.

Ta myśl zupełnie go rozbudziła. W kilku krokach doskoczył do drzwi i przez chwilę siłował się z zamkiem, aby potem uchylić je energicznie. Jak wielkie było jego zdziwienie, kiedy w progu zobaczył rudą czuprynę, którą ciężko było z czymkolwiek pomylić.

Twarz Ginny była tak blada, że niemal lśniła w ciemnościach. O ramię opartą miała miotłę, co znaczyło, że to, co zrobiła, było jeszcze bardziej szalone niż na pierwszy rzut oka się wydawało. Uwadze Remusa nie uszedł fakt, że ciężar ciała opiera na jednej nodze.

– Dobry wieczór – powiedziała, a jej oczy zalśniły.

Lupin kiwnął delikatnie głową, obserwując ją dokładnie.

– Przepraszam, że pana nachodzę o tej porze, ale... – głos jej się załamał. Zacisnęła powieki, próbując powstrzymać łzy. Na próżno.

Mężczyzna westchnął głośno. Odsunął się, aby wpuścić ją do środka. Zmarszczył czoło, widząc, jak bardzo kuleje na prawą nogę. Widać było, że każdy ruch sprawia jej ogromny ból.

– Pomogę ci – rzekł, chwytając ją pod ramię.

Miotłę zostawił w przedsionku, a dziewczynę poprowadził w stronę salonu. Jęknęła, kiedy posadził ją na kanapie, a sam zajął miejsce na fotelu. Przez chwilę milczeli, a potom jej wzrok padł na grubą książkę, która leżała na niskim stoliku. Remus odłożył ją tutaj zaraz po powrocie z Muszelki.

– Czytał pan? – zapytała, a jej głos zadrżał.

– Nie, jeszcze nie – przyznał, zapalając kilka świec.

– Jest w niej napisane, że serce poza piersią właściciela może przeżyć dziesięć miesięcy w niezmienionej formie. Później zaczynają zachodzić nieodwracalne zmiany. Przestaje odróżniać uczucia i zaczyna szaleć.

Lupin zastanowił się nad jej słowami. Pożałował, że nie zabrał się za lekturę, kiedy wrócił do domu. Miał dostatecznie dużo czasu, aby czegoś się dowiedzieć.

– Nie wiesz, jak długo Harry żyje bez serca – powiedział, zachowując trzeźwy umysł.

– Uzdrowiciele sami przyznali, że trwa to kilka miesięcy. Jego śpiączka może być efektem tego, że jego czas względnie dobrego funkcjonowania dobiegł końca. To też było tam napisane – dodała, wskazując książkę. – Jeśli serce było niewłaściwie wycięte, można to potraktować jako skutek uboczny.

Remus wzdrygnął się, słysząc rzeczowy ton jej głosu. Przecież Lily zapewniała go, że serce jest bezpieczne. Czy mógł jej to powiedzieć? Nie, jeszcze nie, jej reakcja mogłaby być niebezpieczna.

– Ginny, pozwolisz, że najpierw sam to przeczytam – oświadczył spokojnie. – A teraz, powiedz mi, skąd masz tę książkę.

Jej ciało się wyprostowało. Przełknęła głośno ślinę. Otworzyła usta, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Spróbowała jeszcze raz.

– Od Lucjusza Malfoya – wyszeptała bezgłośnie, a w jej oczach pojawił się cień strachu.

Remus załamał ręce. Był gotów wygłosić wykład na temat bezpieczeństwa i ufania niewłaściwym osobom, kiedy przypomniał sobie artykuł, który przeczytał poprzedniego ranka.

– Ginny – zaczął ostrożnie. – Lucjusz Malfoy nie żyje. Wiedziałaś o tym?

Twarz pobladła jej jeszcze bardziej, a Remus miał wrażenie, że za chwilę zemdleje.

* * *

Nie wiem, co będzie dalej. Mam u Was ogromne zaległości i jest mi wstyd dodawać nową notkę nie dając znaku życia. Pomijam fakt, że nie piszę, bo przerwy zdarzały mi się co jakiś czas, dłuższe, krótsze, ale mijały. Tutaj chodzi o samo blogowanie, które przestało mnie bawić.

Zapasy są, ale kolejny rozdział za dwa tygodnie.