09: Dolina Godryka

Remus usiadł przy stole z kubkiem parującej herbaty i niezbyt apetycznie wyglądającą jajecznicą. Nigdy nie był kulinarnym mistrzem, Tonks zresztą też... zdążył więc przywyknąć do tego, że posiłek ma smakować, a nie wyglądać. Nabrał trochę na widelec i skosztował. Cóż, może smakować też nie musiało, ważne, aby nie chodził głodny.

W pewnym momencie do kuchni wleciała niewielka sowa z poranną pocztą. Okrążyła pomieszczenie i wylądowała na stole przed mężczyzną. Na początku Remus pomyślał, że wiadomość ma związek z Zakonem Feniksa, ale szybko uświadomił sobie, że zwierzątko ma przywiązany do nóżki nowy numer Proroka Codziennego. Odwiązał go starannie i zapłacił za gazetę. Kiedy sowa odleciała, odrzucił ją na stos innych nieprzeczytanych, piętrzących się od prawie dwóch tygodni. Zastanawiał się, po co w ogóle wydaje na nie pieniądze.

W zamyśleniu upił łyk herbaty. Niespodziewanie jego wzrok padł na okładkę Proroka. Zmarszczył brwi i chwycił go ponownie. Na pierwszej stronie widniało zdjęcie Lucjusza Malfoya i podpis, który Remus musiał przeczytać kilka razy, aby upewnić się, że wzrok nie płatał mu figla.

– Lucjusz Malfoy znaleziony martwy – odczytał na głos i szybko odszukał stronę, na której znajdował się pełny artykuł.

Lucjusz Malfoy odnaleziony martwy,

zemsta śmierciożerców czy cicha akcja Ministerstwa Magii

Wczoraj w godzinach wieczornych na jednej z bocznych uliczek Śmiertelnego Nokturnu odnaleziono ciało byłego pracownika Ministerstwa Magii i Członka Rady Nadzorczej Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie – Lucjusza Malfoya. Ciało było w bardzo złym stanie i dla potwierdzenia tożsamości potrzebna była ingerencja jego żony – Narcyzy Malfoy.

Niewykluczone, że pan Malfoy stał się ofiarą niewielkiej grupy śmierciożerców, która nadal grasuje na wolności. Wiadomym jest, że ofiara zeznała przed Wizengamotem, że zamierza wyrzec się przynależności do zwolenników Voldemorta i rozpocząć nowe życie.

Głośne jest również zdanie zwolenników drugiej teorii, którzy twierdzą, że Ministerstwo Magii próbuje pozbyć się niebezpiecznych przestępców w cichy sposób. Tylko czy na pewno zmasakrowanie zwłok do takich należy?

Jeden z aurorów zdradził nam, że wąska uliczka nie była prawdziwym miejscem zgonu mężczyzny. Ciało zostało tam przyniesione w taki sposób, że nie zostawiono żadnych śladów. Dodał również, że poszukiwani są świadkowie, którzy mogą coś wiedzieć w tej sprawie.

Remus zmarszczył brwi i odłożył gazetę. Miał wrażenie, że cała ta sprawa nie trzyma się kupy. W pierwszej chwili też stawiał na śmierciożerców, ale potem uświadomił sobie, że mało prawdopodobne było to, aby narazili się i porzucili zwłoki. Mieszanie w to ministerstwa było jeszcze bardziej absurdalne...

Mężczyzna wypił do końca herbatę i odłożył naczynia do zlewu. Miał już plany na dziś i nie zamierzał ich porzucać z powodu Malfoya. Mężczyzna miał wielu wrogów, a w ostatnim czasie najwyraźniej jeszcze bardziej się namnożyli.

* * *

Tego dnia niebo było mocno zachmurzone. Obłoki kłębiły się w licznych, ciemnych warstwach, a słońce było zbyt słabe, aby się przez nie przedrzeć i oświetlić swym blaskiem wąskie chodniki w Dolinie Godryka. Remus naciągnął kaptur na głowę, spodziewając się, że w każdej chwili może spaść deszcz.

Mężczyzna sam nie wiedział, od czego powinien zacząć poszukiwania. Nie miał żadnych przeczuć czy niespokojnych myśli. Po prostu uznał, że Dolina jest najprawdopodobniejszym miejscem ukrycia serca. To tutaj wszystko się zaczęło...

Godzina była wczesna, więc okolica zdawała się być opustoszała. Przed wieloma laty było to jedno z niewielu miejsc, w którym mugole i czarodzieje żyli w zgodzie. Bardzo chciał wiedzieć, czy nadal tak było.

Minął młodego mężczyznę. Ubrany był w zwykły płaszcz i ciemne spodnie, prawdopodobnie nie miał zdolności magicznych, ale uśmiechnął się na widok Remusa. Zupełnie jakby coś podejrzewał – pomyślał.

Lupin miał wrażenie, że jego nogi stają się ciężkie jak z ołowiu. Przeszłość spłynęła na niego z pierwszymi kroplami deszczu, leniwie uderzającymi o rynny i parapety pobliskich domów. Miał wrażenie, że w tym jedynym miejscu na świecie zatrzymał się czas.

Z daleka zobaczył pomnik upamiętniający ofiary wojny. Był to wysoki, kamienny postument, jednak kiedy się do niego zbliżył, jego kształt zaczął się zmieniać. Zacisnął dłonie w pięści, starając się powstrzymać emocje.

Stał przed swoimi starymi przyjaciółmi. Ich twarze wyryte w kamieniu były uśmiechnięte i szczęśliwe – dokładnie takie, jakie zapamiętał. Na kolanach kobiety siedział mały chłopiec radośnie wymachujący rączkami – Harry.

Remus pokręcił głową z niedowierzania. Próbował sobie wyobrazić, jak teraz wyglądałoby jego życie, gdyby miał przy sobie choć jednego z przyjaciół. Czy wówczas opłakiwanie zmarłych bolałoby mniej?

Znów spojrzał na podobiznę Jamesa. To on pierwszy do niego zagadał na uczcie powitalnej.

Jego myśli mimowolnie odtworzyły tamtą chwilę. To dziwne, że pomimo upływu lat pamiętał ją tak doskonale. Czas nie był w stanie jej zetrzeć. Odcisnęła się piętnem w jego umyśle.

Wielka Sala wyglądała pięknie. Przy czterech suto zastawionych stołach siedzieli uczniowie czterech różnych domów. Z każdej strony dało się słyszeć głośny gwar rozmów i brzdęk naczyń i sztućców. Śmiechy były tak głośne, że Remus miał wrażenie, że za chwilę rozboli go głowa.

Miał jedenaście lat, pierwszy raz przekroczył próg Hogwartu, a kilkanaście minut temu Tiara przydzieliła go do Gryffindoru. Jego życie powinno się teraz zmienić. Jego tata zawsze powtarzał, że w szkole znajdzie przyjaciół, którzy zaakceptują go takiego, jakim jest. Remus nie wierzył w jego słowa. On sam się nie akceptował, więc jak mogła to zrobić druga, zupełnie obca osoba?

– Czy podać ci może trochę kurczaka? Jest naprawdę pyszny...– Usłyszał pytanie i podniósł głowę. Jak wielkie było jego zdziwienie, kiedy okazało się, że jeden z jego rówieśników, chłopiec o lekko pyzatej buzi i czarnych włosach, zwrócił się akurat do niego.

Remus powoli kiwnął głową, nie wiedząc, jak zachować się w tej sytuacji. Chłopak nie podał mu półmiska, tylko wbił widelec w największe udko i położył młodemu Lupinowi na talerzu.

– Jesteś strasznie blady – mówił dalej. – Denerwujesz się? Ja tam nie mogłem się doczekać, aż w końcu znajdę się w Hogwarcie.

Remus znów kiwnął głową, bojąc się, że jego słowa sprawią, że wszystko pryśnie. Jego rodzice nigdy nie pozwalali mu bawić się z innymi dziećmi, bojąc się, że wygada się na temat swojej przypadłości. To był pierwszy raz, kiedy ktoś okazał mu zainteresowanie.

– Jestem James – oświadczył tamten, wyciągając rękę w jego stronę. – A ty?

– Remus – odpowiedział, odwzajemniając gest.

Mężczyzna uśmiechnął się cierpko. Tak bardzo chciał pamiętać tylko te dobre chwile, ale nie potrafił wymazać z pamięci tego, że nawet jego przyjaciele w niego zwątpili. Wiedział, że krotko przed śmiercią Lily i Jamesa Syriusz powiedział im, że nie mogą mu ufać. Podejrzewali go o to, że sprzedaje informacje Voldemortowi. To on według nich był zdrajcą...

Remus odwrócił się na pięcie i ruszył przed siebie. Deszcz padał coraz mocniej, ale nie mógł zmyć bólu i uczucia pustki. Gdyby to było takie proste, gdyby mógł odejść, wiedząc, że jego syn będzie szczęśliwszy bez niego.

Ale już raz zostawił Teda. Wtedy, kiedy Dora była w ciąży. Bał się odpowiedzialności i teraz robił dokładnie to samo. To Harry uświadomił mu, jak wielki popełnia błąd. A teraz? Kto teraz powinien wylać na jego głowę kubeł zimnej wody.

Remus znów się zatrzymał. Przed sobą miał jedne z najgorszych widoków. Zrujnowany dom Potterów, który widzieli tylko czarodzieje. Westchnął głośno, kiedy nachylił się nad tabliczką i odczytał zapisane na niej słowa: W tym miejscu, nocą 31 października 1981 roku, stracili życie Lily i James Potterowie. Ich syn, Harry, jest jedynym czarodziejem, który przeżył Mordercze Zaklęcie. Ten dom niewidzialny dla mugoli, pozostawiono w ruinach jako pomnik pamięci po Potterach i aby przypominał o przemocy, która rozdarła ich rodzinę.

Lupin pamiętał Petera. Starał się zapamiętać go jeszcze z czasów szkoły jako niskiego, wesołego chłopaka, ale ten obraz coraz bardziej się zacierał. Kiedy o nim myślał, czuł gorycz. Wielokrotnie próbował sobie wytłumaczyć, co stało się z umysłem Petera, że zrobił coś takiego?

Był wściekły na siebie, że potrafi tylko potępić dawnego przyjaciela. Przecież nie zdradza się przyjaciół od tak, nie można w jednej chwili przekreślić tylu lat. Czy Peter się bał? Czy był zastraszany? Na pewno... ale w takim razie, dlaczego nie zaufał bliskim i nie powiedział o wszystkim? Znalazłby wsparcie.

Remus zacisnął dłoń w pięść i uderzył w pamiątkowa tabliczkę. Nie potrafił już powstrzymać łez. W jednej chwili zapragnął wszystko zmienić, a w kolejnej zdał sobie sprawę, że nie ma już na to siły. Marzył tylko o tym, aby usiąść i zapomnieć.

Jego nogi same zaczęły go prowadzić wąskimi uliczkami. Ciało nie zwracało uwagi na siarczysty deszcz, który niemal zupełnie zmoczył jego szatę. Po prostu szedł, czując że wzywa go siła silniejsza, niż może sobie wyobrazić.

Nawet nie zwrócił uwagi, kiedy przekroczył metalową bramę niewielkiego cmentarza. Było to ciche i spokojne miejsce. Alejki pokrywała gruba warstwa błota, jego stopy zatapiały się w nim z głośnym plasknięciem. Drzewa poruszały się kołysane delikatnym wiatrem.

Miejsce to było puste, a jednocześnie przepełnione. Nie było tam żadnych ludzi, ale Remus czuł obecność kłębów wspomnień, historii, niespełnionych marzeń.

Mężczyzna szedł między kamiennymi płytami. Niektóre nie były podpisane, z innych starły się już imiona i nazwiska ludzi, którzy kiedyś tak jak on stąpali po tej ziemi.

Po chwili dostrzegł postać w długim płaszczu, nachyloną przy jednym z nagrobków. Obok płyty kładła biały kwiat. Remus się zawahał, ale jego ciało dalej brnęło przed siebie.

Z kilkumetrowej odległości był w stanie odczytać epitafium.

James Potter

urodzony 27 III 1960 roku

zmarł 31 X 1981 roku

Lily Potter

urodzona 30 I 1960 roku

zmarł 31 X 1981 roku

Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie zniszczony.

Remus nie umiał powstrzymać łez. Czuł się zupełnie rozbity. Wszystkie myśli, które od czasu przybycia do Doliny Godryka zawitały w jego głowie, nie miały już znaczenia. Ból w okolicach serca był silny, niemal pozbawiał go tchu między kolejnymi spazmami szlochu.

– Nie płacz. – Usłyszał kobiecy głos i zamarł.

Zupełnie zapomniał o postaci w długiej szacie, która cały czas stała obok niego. Dopiero teraz zauważył, że kwiat, który położyła przy grobie, jest białą lilią. Drżąc ze strachu, uniósł głowę i popatrzył w zielone oczy kobiety.

– Lily... – szepnął niewyraźnie.

Miał wrażenie, że jego ciało zaczyna spadać w przepaść. Nie mógł się zatrzymać, kiedy usta kobiety wygięły się w delikatnym uśmiechu. Jej twarz była młoda i piękna. Wyglądała tak, jak ją zapamiętał. Nie postarzała się tak jak on, czas musiał ją omijać.

– Witaj, Remusie – powiedziała, pochylając głowę. – Czekałam na ciebie, wiedziałam, że w końcu przyjdziesz.

Lupin drżał i nie był pewny, czy to z zimna, czy ze strachu. Umysł podpowiadał mu, że powinien jak najszybciej uciekać, jednak nogi zaczęły zapadać się w grząskim błocie. W tamtym momencie poczuł, że umiera z przerażenia.

– Nie bój się – rzekła delikatnie Lily, jakby potrafiła wyczuć jego emocje.

– Nie boję... – skłamał. – Widziałem już Syriusza i...

Kobieta zaśmiała się cicho, a potem wskazała dłonią pobliską ławkę. Ruszyła w jej kierunku, a kiedy usiadła, Remus dostrzegł lśniącą poświatę wokół jej ciała. Blask odbijał siarczysty deszcz. Mężczyzna zajął miejsce obok niej, a potem ukrył twarz w dłoniach. Z jego piersi wyrwał się szloch.

– Bardzo chcę pomoc twojemu synowi... – jęknął. – Naprawdę zrobię wszystko, ale nie wiem, gdzie zacząć...

– Wiem, Remusie – szepnęła. – Wiem... i jestem ci za to bardzo, bardzo wdzięczna.

– Powiesz mi, co mam robić dalej? – zapytał łamiącym się głosem.

Zapadło milczenie. Mężczyzna opuścił dłonie i spojrzał na Lily. W pierwszej chwili wystraszył się, że zniknęła, znów zostawiając go samego. Pomylił się. Kobieta nadal siedziała na ławce i wpatrywała się w niego.

– Bardzo bym chciała teraz przy nim być – rzekła. – Bardzo... Nie mogę patrzeć, kiedy leży sam w białej, pustej sali, kiedy nikt nie trzyma jego dłoni.

– Przecież ma tak wielu przyjaciół.

– To prawda i wdzięczna im jestem, ale oni nie są przy nim cały czas i nie zastąpią dotyku matki. Ty wiesz, Remusie, o czym mówię... Też otaczają cię ludzie, ale nikt nie jest w stanie zapełnić pustki, którą masz w sercu.

Mężczyzna zamyślił się na chwilę. Był zbyt zmęczony, aby dokładnie analizować słowa kobiety. Przełknął głośno ślinę, starając się zapanować nad drżeniem rąk.

– I w sercu Teda też nigdy tej pustki nie wypełnisz – dokończyła spokojnie.

Remus podniósł wzrok i spojrzał jej prosto w oczy. Dostrzegł w nich ból i tęsknotę. W jego oczach znów pojawiły się łzy, których nie potrafił powstrzymać.

– Musisz się postarać, aby jak najmniej ją odczuwał – dodała.

Mężczyzna pokręcił głową, nie potrafiąc dobrać odpowiednich słów.

– Powiedz mi, co mam zrobić? – powtórzył pytanie łamiącym się głosem.

Lily westchnęła.

– Musisz dokonać wyboru. Myśl też o swoim szczęściu, ale nie zapominaj o innych. A co do Harry'ego... Jego serce jest w bezpiecznym miejscu, ale im szybciej do niego wróci, tym mniej złego się wydarzy. Jest pewna osoba, która powinna znać prawdę.

– Hermiona – powiedział bez namysłu Remus.

Lily nie potwierdziła jego słów. Uśmiechnęła się i wstała z ławki. Lupin chciał ją zatrzymać, ale poczuł dziwny paraliż.

– Jedno jest pewne – oświadczyła. – Tutaj go nie znajdziesz. Powodzenia, Remusie.

Kobieta oddalała się bardzo powoli, a mężczyzna miał wrażenie, że serce za chwile wyskoczy mu z piersi. Co teraz powinien zrobić? Czy Snape faktycznie miał rację, twierdząc, że Hermiona tylko udaje, że nic nie pamięta? Ale to nie miałoby sensu. Nie zrobiłaby tego swojemu przyjacielowi. I Ron też był w to zamieszany.

Remus poczuł, że musi jak najszybciej spotkać się z Ginny i jeszcze raz spokojnie porozmawiać o Hermionie.

Już chciał się oddalić, kiedy jego wzrok padł na kamienną płytę nagrobną. Biała lilia zniknęła.

* * *

Ojej... Mam wyrzuty sumienia, bo moje blogowanie ogranicza się do dodawania notki raz na tydzień. Nie mam specjalnie ochoty siedzieć przed komputerem. Wzięłam się ostro za naukę serbskiego i czeskiego, a ostatnio mamy też sporo chorwackiego. Może i jest on podobny do serbskiego, ale ciężko jest nie mylić, które słowo jest którym. No i jest jeszcze angielski... ale ten jest trochę jak kula u nogi. Na szczęście to ostatni semestr.