17: Pełnia księżyca

Ginny znów była w Muszelce. Biały pokój nie zmienił się nawet o jotę. Siedziała wyprostowana na miękkim łóżku i przyglądała się mozaice z muszelek, która wisiała nad komodą. Remus mówił, że wróci tu tylko na czas pełni, ale ona nie była pewna, czy może mu wierzyć. Szczególnie po tym, co wydarzyło się zeszłej nocy. Wszystko się posypało. Dziewczyna miała wrażenie, że życie ucieka jej między palcami. Przelewało się, jak śliska maź, która nie potrafiła utrzymać się w jednym miejscu, w jednym kształcie.

Westchnęła.

Sen nie chciał przyjść. Siedziała na szerokim parapecie, obserwując jasną tarczę księżyca. Nie miała już sił. Na początku była pewna, że Remus powie o wszystkim rodzicom. On jednak zachował to dla siebie, tłumacząc, że musi dokładnie przeanalizować jej przypadek. Dokładnie tak ją nazwał, przypadkiem.

Niewygodna gula stanęła jej w gardle. Oparła czoło o zimną szybę, mając nadzieję, że da jej to choć trochę ukojenia. Niestety.

– Chcę być dzielna – szepnęła, a morskie fale zagłuszyły jej głos. – Naprawdę chcę być dzielna.

I wtedy go dostrzegła. Znajoma postać przechadzała się po złotym piasku, a woda obmywała mu nogi. Ginny nie zastanawiała się, jak to możliwe, że poznała go z tak dużej odległości, to nie miało znaczenia, ona podświadomie czuła, kto to.

Jej nogi same ją poprowadziły. Powoli wyszła z pokoju, a potem bezszelestnie opuściła Muszelkę. Noc była chłodna, a morska bryza wyczuwalna w powietrzu. Księżyc oświetlał jej drogę, kiedy jak w tranie szła wzdłuż wąskiej ścieżki i powoli schodziła ze stromego klifu.

Nie powinno go tu być, to tylko sen – myślała gorączkowo.

Nie zdjęła butów, kiedy puściła się biegiem przez złoty piasek. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak niewielki wysiłek fizyczny sprawiał, że czuła się tak strasznie zmęczona. Serce przyspieszyło, a ona z trudem łapała powietrze.

Rozejrzała się nerwowo. Przecież cię widziałam – pomyślała.

– Gdzie się chowasz?! – krzyknęła, a głos jej się załamał.

Spienione fale uderzały o brzeg, wyrzucały na piasek garście połamanych muszli i małe kamienie. Tarcza księżyca odbijała się w tafli wody, a ostry wiatr rozwiewał włosy.

Ginny poczuła paraliż i narastającą bezsilność. Była sama, choć stała w dokładnie tym samym miejscu, w którym go dostrzegła. Uniosła głowę i spojrzała na Muszelkę rysującą się na tle nocnego nieba. We wszystkich oknach było ciemno.

Dziewczyna nachyliła się powoli, zdjęła wiązane buty. Odłożyła je na bok, a potem zrzuciła gruby sweter i spodnie. Stała w samej bieliźnie, drżąc z zimna i nerwów.

Powoli, nie panując nad ruchami, zamoczyła stopy w lodowatej wodzie. Zrobiła krok do przodu, a spieniona fala podmyła jej łydki i ochlapała nagi brzuch. Jęknęła.

– Co ty wyprawiasz? – Usłyszała za plecami znajomy, lekko zachrypnięty głos.

– Idę się utopić – powiedziała, choć szczerość zadziwiła nawet ją. – Wiem, że wtedy wyjdziesz z ukrycia i mnie uratujesz.

– Wyjdź z wody, proszę.

Ginny zaśmiała się cierpko. Proszę... to słowo zabrzmiało naprawdę dziwnie z jego ust. A potem poczuła znajomy dotyk na karku. Długie, chude palce odrzuciły jej włosy na piersi, odsłaniając plecy. A potem wargi, których najbardziej w życiu pragnęła, zaczęły muskać jej ramiona.

– Dlaczego umarłeś? – zapytała.

A wtedy on przerwał pieszczoty. Ginny odwróciła się mechanicznie, bojąc się, że jej słowa sprawiły, że zniknął. Ale on był tam dalej. Stał tak blisko, że czuła na twarzy jego oddech. Nigdy nie wyglądał tak pięknie i tak smutno.

– Wszyscy kiedyś umrzemy, Ginny – oznajmił, starając się, aby jego ton zabrzmiał naturalnie. – Ty powinnaś wiedzieć o tym najlepiej.

Słowa zawisły w powietrzu, a potem ostry wiatr rzucił je na plażę. Na twarzy dziewczyny pojawił się cierpki uśmiech.

– Co boli bardziej? – zapytała. – Życie czy śmierć?

– To zależy, czy jesteś gotowa na śmierć.

– A ty byłeś gotowy?

– Umierałem od kilku długich lat... – odpowiedział. – Ale ciebie to nie dotyczy. Jesteś młoda, piękna, tak wiele przed tobą.

– Nie sądzę – prychnęła. – Wolałabym iść z tobą.

Syriusz zaśmiał się głośno. Robił to tak, jak tylko on potrafił. Co jakiś czas nie mógł złapać powietrza, a wtedy wydobywał z siebie tylko ciche szczeknięcie. Uspokoił się dopiero po kilku chwilach, kiedy zorientował się, że Ginny spogląda na niego ze złością.

– Co cię tak bawi? – zapytała, krzyżując ręce na piersiach.

– To, że Remus powiedział mi to samo – wytłumaczył. – Byłem u niego zaraz po bitwie, ale chyba niewiele z tego, co mu powiedziałem, do niego dotarło...

Ginny wyraźnie posmutniała i opuściła głowę. Łza spłynęła po jej policzku i już na wieki połączyły się z bezkresem oceanu.

– Znów powiedziałem coś nie tak? – zapytał. – Im jesteś starsza, tym trudniej mi za tobą nadążyć.

– Dlaczego do mnie przyszedłeś dopiero dzisiaj? – Jej pytanie nabrało oskarżycielskiego tonu. Gdyby mogła, to zadałaby je raz jeszcze. Niestety, czasu nie dało się cofnąć.

– Bo dzisiaj jestem ci potrzebny – rzekł spokojnie.

Potem zbliżył się do niej i w czułym geście ucałował jej skroń. Przymknęła powieki, czując, jak zalewa ją fala ciepła. Chcę, aby tak było już zawsze – pomyślała naiwnie.

– Do czego?

– Bo chcę ci powiedzieć, co musisz teraz zrobić – odpowiedział. – Wysłuchaj mnie i nie działaj pochopnie.

– Nigdy nie działam pochopnie.

Mężczyzna machnął ręką, udając, że nie usłyszał tej uwagi.

– Musisz namówić kogoś z Zakonu, aby tej nocy udał się do domu Remusa – wytłumaczył.

– Co? Nie rozumiem? Coś mu grozi? Skąd w ogóle o tym wiesz? – wypytywała, czując, jak krew w żyłach zaczyna buzować. Chciała go chwycić za ramiona i potrząsnąć delikatnie, ale mężczyzna zaczął się wycofywać.

– Jeśli zrobisz tak, jak mówię, to dziś wszystko się wyjaśni – oświadczył.

Ginny miała wrażenie, że jej nogi zakopują się w miękkim mule. Woda podmywała już biodra, a ona była zbyt ciężka, aby zrobić krok. Mężczyzna natomiast coraz bardziej się oddalał. Zlekceważył jej wyciągniętą dłoń.

– Syriuszu, pomóż mi... – jęknęła, a wtedy woda zalała jej twarz.

Jej pierwszy oddech po przebudzeniu był tak głęboki, jakby naprawdę przed chwilą zaczynała tonąć. Z niepokojem łapała powietrze, bojąc się, że za chwilę ktoś jej je odbierze. Po sekundzie zdała sobie sprawę, że jest cała mokra.

Spocone włosy kleiły się do twarzy, a ubranie do skóry. Poczuła nieprzyjemny zapach mieszanki potu i moczu i z obrzydzeniem wstała z łóżka. Sen był tak realny i przerażający, że musiała podejść do okna i wyjrzeć na plażę. Ciemność była jednak zbyt gęsta, aby mogła dojrzeć w niej cokolwiek.

Jak w amoku podeszła do komody, aby wyciągnąć z niej czyste ubranie. I wtedy dostrzegła zwiniętą kartkę, leżącą na białym blacie. Rozprostowała ją w dłoniach i odczytała jedno słowo, które zostało na niej zapisane: pamiętaj. Poczuła, ze pergamin robi się coraz cieplejszy, a kiedy zapłonął, odrzuciła go z piskiem.

Przyłożyła dłoń do ust, mając nadzieję, że nie obudziła Billa i Fleur.

Ale zaraz, przecież właśnie to powinna zrobić. Tak mówił Syriusz. Miała powiadomić kogoś z Zakonu Feniksa i kazać mu udać się do domu Remusa. Ale czy to znaczyło, że mężczyźnie groziło niebezpieczeństwo?

Zrobiła krok w stronę drzwi, a potem zamarła.

Nie działaj pochopnie – przypomniała sobie słowa Syriusza.

Teraz ja też jestem w Zakonie – odpowiedziała mu w myślach i w pośpiechu założyła na siebie czyste ubranie.

* * *

Jeśli najpierw zawiadomiłaby Zakon, a potem nic złego by się nie wydarzyło, to tylko utwierdziłaby wszystkich w przekonaniu, że to ona ma coś nie tak z głową. Stwierdziła więc, że najlepiej będzie samemu obadać sprawę, a potem wezwać pomoc.

Teleportowała się, choć doskonale wiedziała, że nie wolno jej tego robić, a potem podeszła do drzwi. Okolica była cicha i spokojna, tak bardzo różna od tej, która otaczała Muszelkę. Wstrzymała oddech i rzuciła na zamek najprostsze zaklęcie. Wrota zaskrzypiały, uchylając się nieznacznie.

Pierwsza myśl: dlaczego Remus lepiej nie zabezpieczył domu?

Kolejna: ktoś już jest w środku.

Wstrzymała oddech i trzymając różdżkę przed sobą, wkroczyła do środka. Najodważniejsza jestem na początku – wyszeptała w myślach. – A potem strach zaczyna mnie paraliżować.

Słyszała tylko swoje kroki, odbijające się echem na drewnianej podłodze, przyspieszony oddech i niesamowicie głośne bicie serca. I wtedy pomyślała, że coś jest z nim nie tak. Pompowało krew z taką szybkością, że cudem był fakt, że jeszcze żyła.

– Ja śnię... – szepnęła, a potem snop czerwonych iskier musnął jej ramię.

Odskoczyła przerażona, czując narastające pieczenie w barku. Odwróciła się energicznie, ale nie dostrzegła nikogo za swoimi plecami. Rozejrzała się, ale otaczała ją tylko ciemność i pustka.

Uniosła różdżkę. Jeśli teraz nie wezwie pomocy, to za chwilę może być za późno. Skup się Ginny – upomniała się w myślach. – W takich nerwach nie wyczarujesz patronusa.

Z końca jej różdżki wyleciała niewielka mgiełka, która pomału zaczęła się formować. Wstrzymała oddech, próbując jak najlepiej się skupić i nagle trach. Obca siła pchnęła ją na zimną podłogę, a potem usłyszała głośne przenikliwe wycie gdzieś za ścianą.

Panika zaczęła brać nad nią górę. Różdżka wypadła z ręki i poturlała się gdzieś w mrok. Cisza. Znów zapadła przerażająca cisza.

– Kto tu jest?! – krzyknęła, drżącym głosem. – Pokaż się!

I wtedy rozległ się donośny, męski śmiech, a Ginny poczuła, jak cała zawartość żołądka podchodzi jej do gardła. Ciało odmówiło posłuszeństwa, leżała na podłodze, nie mogąc złapać tchu.

Z mroku wyłoniła się sylwetka mężczyzny w długiej, czarnej szacie. Jego twarz ukrywała się pod maską, a w ręce trzymał różdżkę i mierzył nią w dziewczynę.

– To zbyt proste – rzekł. – A Lucjusz nie mógł sobie poradzić z takim dzieckiem.

Ginny cofnęła się, czując, że uderzyła plecami o ścianę.

– Gdzie chcesz uciec, ptaszku? – spytał, zbliżając się do niej.

Machnął różdżką, a niewidzialny nóż przeciął jej skórę na policzku. Jęknęła, czując ostre szczypanie. Kilka kropel krwi pociekło po wargach, nieprzyjemny, rdzawy posmak nasilił odruchy wymiotne.

A potem zawładnęło nią znane uczucie. Ktoś zaczął pomału przejmować kontrolę nad jej ciałem, owijając się wokół jej umysłu.

I nagle trzask. Ciało napastnika uniosło się w powietrze i poszybowało kilka metrów, upadając z głuchym łoskotem.

Ginny podniosła się na drżących nogach, a wtedy w jej stronę poleciał snop iskier. Wstrzymała oddech, jednak zaklęcie rozproszyło się kilka metrów przed nią. Dziewczyna nie wiedziała, czego boi się bardziej – śmierciożercy, czy siebie samej.

– Ty dziwko! – Usłyszała krzyk wyraźnie zdenerwowanego mężczyzny, a potem kroki. Głośny tupot stóp.

Napastnik nie zdążył do niej podbiec. Drogę zagrodziła mu ściana ognia, która niespodziewanie pojawiła się między nim a dziewczyną. Panna Weasley poczuła, jak gorące płomienie zaczęły ogrzewać jej twarz. Cofnęła się, dostrzegając pod nogami swoją różdżkę. Nachyliła się.

Dostrzegła, że śmierciożerca próbował ugasić płomienie, jednak te zaczęły zupełnie wymykać się spod kontroli. Otoczyły go, wspinały się po ścianach i sunęły po suficie, pożerając cały dobytek Remusa Lupina.

Ginny zaczęła się dławić pyłem. Przysłoniła usta dłonią, ale na niewiele się to zdało. Chciała się wydostać, jednak jedyne wyjście blokowała ściana ognia. A potem znów usłyszała głośne wycie. Nie miała innego wyjścia. Pobiegła w stronę zejścia do piwnicy.

Nie myślała, gdyby zaczęła analizować swoje decyzje, to zwariowałaby pod naporem emocji. To ona była wszystkiemu winna, powinna posłuchać Syriusza, a nie samem pchać się w niebezpieczeństwo.

Huk wstrząsnął całym domem. Coś zaczęło się walić, a Ginny poczuła, że serce zatrzymuje się w jej piersi. W jednej chwili doskoczyła do drzwi prowadzących do piwnicy. Rzuciła kilka zaklęć, ale wrota i tak nie chciały ustąpić.

Zakaszlała, a przed oczami pojawiła się ciemność. Czuła, że zaczyna jej się kręcić w głowie, a płomienie niespodziewanie szybko znalazły się przy jej ciele. Kiedy zorientowała się, że włosy stanęły w ogniu, było już za późno. Marzyła o utracie przytomności.

Tym razem, kiedy Ginny przekroczyła próg sypialni Syriusza, nie zastała tam mężczyzny. Rozejrzała się nerwowo po pokoju, a potem westchnęła. Jak zwykle okazała się być wyjątkowo naiwna, myśląc, że każdej nocy będzie na nią czekać.

Odwróciła się na pięcie, chcąc opuścić pokój, ale omal nie zderzyła się z nim w progu.

Uniosła głowę, napotykając czujne spojrzenie czarnych oczu. Przełknęła głośno ślinę, kiedy zdała sobie sprawę, że mężczyzna ma na sobie stare, zniszczone dżinsy i znoszoną skórzaną kurtkę. Dziewczyna miała wrażenie, że te ubrania pamiętały jeszcze jego młodość.

– Wybierasz się gdzieś? – zapytała zaskoczona.

– Mhm.

– Ale przecież nie możesz, bo...

Mężczyzna uciszył ją, kładąc palec na jej drżących z emocji wargach.

– Przestań, bo pomyślę, że się o mnie martwisz – rzekł, uśmiechając się szczerze. – Chciałbym, aby Hardodziob rozprostował skrzydła. Masz też ochotę na małą wycieczkę?

– Oszalałeś – stwierdziła, kręcąc głową.

Ale już kilka minut później założyła legginsy i gruby sweter, a na głowę nasunęła czapkę, aby nie przewiać uszu. Obserwowała, jak Syriusz wyprowadza ogromnego hipogryfa, prosząc go co jakiś czas, aby nie halsował.

Zwierzę jednak wiedziało lepiej. W jego mądrych oczach Ginny dostrzegła oddanie, kiedy zerkał na Blacka. Przez ułamek sekundy poczuła narastającą zazdrość.

A potem pokłoniła się nisko, okazując mu szacunek.

Hardodziob pochylił się, aby mogli go dosiąść. Ona leciała z przodu, Syriusz cały czas obejmował ją w pasie, jakby bał się, że spadnie.

To było lepsze niż lot na miotle. Widziała lasy, pola i łąki. Czuła ostry wiatr, rozwiewający jej włosy i miała ochotę krzyczeć z radości, kiedy hipogryf wykonywał kolejne, skomplikowane akrobacje.

A potem poczuła jego wargi na skroni, a ręka z tali przesunęła się na szczupłe udo.

I choć wiedziała, że to nigdy nie powinno się wydarzyć, to modliła się w duchu, aby ta chwila trwała wiecznie.

* * *

Najbliższy tydzień będzie straszny. Dwa kolokwia, dwa egzaminy... Trzymajcie kciuki! Ale ucząc o Crnjanskim i sumatraiźmie (którego był twórcą i jedynym przedstawicielem, nie pytajcie) wpadłam na pomysł na opowiadanie. Drżyjcie więc. Zdradzę tylko mały szczegół: Ginny i Draco (nie jako para) i cały świat Pottera na głowie. 
PS: Za dwa rozdziały odnajdzie się serce Harry'ego. Domyślacie się gdzie się podziewa?