16: Niespodziewana wizta

Kolejna szklanka wody wypita duszkiem na niewiele się zdała. Głowa nadal go bolała, w uszach słyszał dziwne szumy, a w ustach miał pustynię. Remus Lupin był na siebie wściekły. Przecież obiecał sobie, że już nigdy nie doprowadzi się do takiego stanu. W dodatku miał pod swoim dachem Ginny, a gdyby Weasleyowie dowiedzieli się o tym, to prawdopodobnie obdarliby go ze skóry.

Mężczyzna niemal stoczył się ze schodów i opadł ciężko na fotel w salonie. Miał dziwne wrażenie, że w pomieszczeniu coś się zmieniło. Rozejrzał się dokładnie. Posprzątała –pomyślał. Stary dywan był odkurzony, podłoga umyta, a z półek starte kurze. Nawet firanki, wiszące w oknach, były bielsze niż dzień wcześniej.

Jeśli to, co mówiła o swoich marnych umiejętnościach w prowadzeniu domu było prawdą, to najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy, jak radziła sobie Tonks.

Tonks. Obraz uśmiechniętej kobiety znów niespodziewanie zagościł w jego głowie. Co by powiedziała, gdyby wiedziała, że Ginny mieszka w ich domu? Pewnie nic, sama przyjęłaby ją z otwartymi ramionami. Siedziałyby całymi dniami i plotkowały. Wtedy byłoby łatwiej. Remusowi, bo nie tęskniłby za nią tak bardzo i Ginny, bo może choć na kilka chwil zapomniałaby o swoich problemach i Harrym.

Harrym? Lupin uśmiechał się gorzko. Przypomniał sobie jej zapłakaną twarz i moment, w którym się obudziła. Jej oczy niespokojnie błądziły w ciemności. Szukała, a potem sama przyznała się kogo – Syriusz?

Remus usiadł przy stole w jadalni na Grimmauld Place. Westchnął głośno, przeglądając najświeższy numer Proroka Codziennego. Włos jeżył mu się na głowie, kiedy czytał kolejny artykuł o domniemanym kłamstwie Dumbledore'a.

To było stanowczo nie na jego nerwy. Złożył gazetę i odłożył na blat. Powoli upił łyk gorącej herbaty. Widmo wojny było tak namacalne, że starał się o niej nie myśleć, aby nie zwariować. Czy czarodzieje nie przeszli wystarczająco wiele złego poprzednim razem?

Zamyślił się na chwilę, nie zauważając, jak do pomieszczenia weszła młoda kobieta. Dopiero po dłuższej chwili jej różowe włosy, kontrastujące z mrokiem, odwróciły jego uwagę. Nimfadora Tonks bez słowa usiadła naprzeciwko niego.

Obdarzyła go jednym ze swoich sympatycznych uśmiechów.

– Coś ciekawego? – spytała, wskazując gazetę.

– Nie. Te same bzdury co codziennie. Jeśli tak dalej pójdzie, to będzie więcej ofiar, niż możemy sobie wyobrazić.

– Ach...

Remus przyjrzał się dokładnie jej twarzy. Zacisnęła usta w wąską linię, a jej włosy zaczęły przybierać ciemniejszych barw. Lupin zauważył, że zawsze tak się działo, kiedy się denerwowała.

– Wszystko w porządku? – zapytał.

– Tak, ale... Remusie, czy mogę ci coś powiedzieć? – Jej głos lekko się załamał. – Ty i Syriusz jesteście najlepszymi przyjaciółmi, prawda?

– Tak, w czasie szkoły byliśmy nierozłączni – przyznał, wracając myślami do tamtego okresu. – A coś się stało?

Tonks rozejrzała się uważnie, jakby chciała się upewnić, czy nikt jej nie podsłuchuje. A potem oparła się łokciami o blat stołu i nachyliła tak blisko Remusa, że ten dostrzegł niewielki pieprzyk pod prawym okiem.

– Martwię się – przyznała. – Wczoraj trochę się zasiedziałam i zaproponował mi, abym została na noc w kwaterze. Zgodziłam się. Ale kiedy około północy chciałam iść do łazienki, zobaczyłam z daleka, że ktoś wchodzi do pokoju Syriusza.

Remus zmarszczył brwi i uśmiechnął się nerwowo.

– Chyba nie sądzisz, że my... – zaczął.

– Nie! Absolutnie, nie... – przerwała mu, a na jej twarzy pojawił się rumieniec. – Ok, wiem, że nie powinnam, ale strasznie byłam ciekawa i podeszłam do drzwi.

Lupin powinien coś powiedzieć, uznać, że nie powinna podsłuchiwać, że to nie ich sprawa, ale zamiast tego czuł, że narasta w nim ciekawość.

– To pewnie Harry – podpowiedział mu na głos zdrowy rozsądek, ale ku jego zaskoczeniu, Tonks pokręciła głową.

– Nie – zaprzeczyła. – To nie był Harry, to Ginny.

Niespodziewanie Remus zaśmiał się nerwowo i mechanicznie popukał się w czoło. Nimfadora najwyraźniej spodziewała się takiej reakcji, bo westchnęła głośno i oparła się wygodnie na krześle.

– Wiem, też była zdziwiona, kiedy usłyszałam jej głos – powiedziała.-- Na początku płakała, opowiadała o jakimś Tomie, a on ją pocieszał. Potem na chwilę zapadła cisza, a kiedy spojrzałam przez dziurkę od klucza, dostrzegłam, że siedzi na jego kolanach. Kołysał nią delikatnie i to... to naprawdę dziwnie wyglądało.

Lupin był wyraźnie zaszokowany. Pokręcił głową, nie umiał i nie chciał wyobrazić sobie sceny, o której mówiła Tonks.

– I co było dalej? – zapytał, choć wiedział, że nie powinien.

– Kiedy dotknął wargami czubka jej głowy, uznałam, że nie mogę dłużej tego oglądać – oznajmiła. – Przepraszam, myślałam, że wiesz, że mi jakoś to wytłumaczysz i uświadomisz, że to nic takiego.

– Przykro mi, ale chyba tego nie zrobię – rzekł posępnie. – Ale lepiej będzie, jak nie będziemy poruszać więcej tego tematu.

Tonks zgodziła się krótkim kiwnięciem głowy, a potem...

…jej obraz zlał się z wystrojem salonu, choć za wszelką cenę chciał go zatrzymać. A potem jego wzrok padł na rozdartą na pół stronę z jakiegoś kolorowego czasopisma. Chwycił ją i przez dobre kilka minut próbował wytężyć wzrok na tyle, aby coś rozczytać.

A kiedy w owym artykule dojrzał swoje imię i nazwisko, na jedną chwilę zapomniał o bólu głowy. Czytał szybko, a z każdym słowem po jego czole spływała kolejna kropla potu. W gardle czuł niewygodną gulę. Jak to możliwe, że ktoś w ogóle wpadł na taką bzdurę? I skąd to się tutaj wzięło?

Na początku zalała go fala złości, potem smutku i bezsilności, aż w końcu nieuzasadnionej agresji, którą musiał jakoś spożytkować. Bez zastanowienia wyciągnął różdżkę, ale za nim zdążył rzucić jakieś zaklęcie, usłyszał przerażony głos dobiegający ze schodów.

– Co pan wyprawia?

Ginny zbiegła po kilka stopni naraz i stanęła przed nim. Nadal miała na sobie piżamę, a jej włosy były w kompletnym nieładzie. Kilka pukli opadało na rozszerzone ze strachu oczy. I wtedy Remus zdał sobie sprawę, że mierzy różdżką prosto w swoją pierś.

– Co pan robi? – powtórzyła, a jej głos się załamał. Opuściła wzrok i spojrzała na trzymany przez niego wycinek z gazety. Pokręciła głową z niedowierzania.

– Nic – odparł krótko mężczyzna, odkładając swoją broń. – Czytałaś?

Zbliżała się pełnia. Dzięki temu jego zmysły były wyostrzone. Bez problemu dostrzegł drżenie jej dolnej wargi i poczuł zapach strachu.

– Tak – szepnęła. – Luna przyniosła gazetę. Twierdziła, że powinien to pan zobaczyć, bo niektórzy ludzie mogą w to uwierzyć i zmienić swój stosunek do... pana.

Remus zaśmiał się nerwowo i energicznie wstał z kanapy. Z trudem powstrzymał mdłości, kiedy podszedł i zbliżył swoją twarz do jej. Czuł, że wypity wczoraj alkohol cały czas buzuje mu w żyłach.

– Co widzisz? – zapytał.

W jej oczach czaiło się coraz większe przerażenie, a on zdawał się nie zauważać tego, co się z nią działo. Pokręciła głową i zacisnęła powieki, jednak to nie powstrzymało łez, które pociekły po obsypanych piegami policzkach.

– Co widzisz?! – zapytał raz jeszcze, tym razem głośniej.

Znów nie odpowiedziała. Ostatkiem sił powstrzymała łkanie i niespodziewanie przytuliła go mocno. Kiedy jej ręce objęły jego tors, w pierwszej chwili chciał ją odepchnąć. Ale potem poczuł, jak przyciska ucho do jego lewej piersi. Dyszała, słuchając bicia jego serca.

– Całą noc płakałam przez ten artykuł – szepnęła. – Myślałam, że pan też go przeczytał i przez to nie wracał do domu. Nie wiedziałam, czy powinnam kogoś zawiadomić, czy... Bałam się, że coś się stało.

Remus poczuł, jak emocje zaczynają z niego opadać. Jedną ręką pogładził jej włosy, a drugą położył na nagiej skórze karku. Wzdrygnęła się pod dotykiem jego chłodnej dłoni.

– Cicho... – szepnął. – Wszystko jest w porządku.

Stali tak przez dłuższą chwilę. Mężczyzna nie potrafił powstrzymać się przed głębokim wdychaniem zapachu jej włosów. Kwiatowy aromat działał dziwnie uspokajająco. Dreszcz znów przebiegł mu po plecach, a Ginny powoli uspakajała się w jego ramionach.

I nagle cały czar prysnął. Ktoś głośno odchrząknął, a oni odskoczyli od siebie ze zdziwieniem.

– No proszę – rozległ się poważny, kobiecy głos. – Dlaczego mniej więcej tego się spodziewałam?

W pierwszej chwili Remus musiał mocno powstrzymać się od uduszenia swojego gościa. Andromeda Tonks stała na środku jego salonu z rękoma opartymi na biodrach i lustrowała go wzrokiem, w którym gołym okiem widać było pogardę. Potem spojrzała na Ginny i z niedowierzaniem pokręciła głową.

– Nie masz za grosz szacunku dla mojej córki! – krzyknęła nerwowo.

– Przestań wyciągać pochopne wnioski – odpowiedział chłodno Lupin. – Poza tym mogłaś uprzedzić, że się zjawisz i... zapukać.

– Pukałam. Nikt nie otwierał, myślałam, że zakończyłeś swój marny żywot.

Remus poczuł, jak jej słowa zamieniają się w długą włócznię, która bez ostrzeżenia przebija mu serce. Wiedział, dlaczego Andromeda tu przyszła, a to w ogóle nie poprawiało mu humoru. Kątem oka dostrzegł Ginny. Wyglądała, jakby sama nie wiedziała, co powinna teraz zrobić.

– Pamiętasz jeszcze o swoim dziecku? – zapytała szorstko. – Czy ona pomogła ci wymazać go z pamięci.

– To córka Weasleyów, mieszka tu, bo ma kłopoty.

– Nie obchodzą mnie jej kłopoty. Obchodzi mnie tylko to, aby mój wnuk miał w miarę normalne życie, abym za jakiś czas nie musiał wymyślać mu bajek, dlaczego jego ojciec zapomniał o jego istnieniu.

– Może ja pójdę do góry... – zaczęła nerwowo Ginny, próbując wycofać się w kierunku schodów.

Andromeda jednak była szybsza i chwyciła ją za ramię. Wygięła wargi w ironicznym uśmiechu i Remus uznał, że w tamtym momencie jak nigdy przedtem przypomina mu Bellatriks. Wzdrygnął się na samą myśl.

– Myślisz, że nie wiem, co masz na sumieniu? – spytała cierpko.

– Daj jej spokój – nakazał Lupin. – To tylko i wyłącznie nasza sprawa.

Kobieta opuściła rękę, ale Ginny nie ruszyła się nawet o krok.

– Nie wiem, co takiego pani o mnie wie – rzekła, a jej głos zabrzmiał oschle. – Ale nie życzę sobie, aby mnie pani oczerniała, wysuwając pochopne wnioski.

– Jesteś bezczelna – odpowiedziała równie spokojnie Andromeda. – Tak samo jak ty Remusie. Chciałam ci pomóc, miałam dobre intencje, chcąc się zająć Tedem, aż ty nie ułożysz sobie jakoś życia. Ale mówiąc to, nie miałam na myśli szukania innej kobiety.

– Daruj sobie...

– Masz słabość do pocieszania, prawda? Mam nadzieję, że pocieszysz też swoje dziecko, kiedy zrozumie, że jego ojciec nie był w stanie się nim zając, bo znalazł sobie lepszą rozrywkę.

– Andromedo, proszę cię, wyjdź – rzekł Remus po chwili, a na twarzy kobiety pojawiło się zaskoczenie wymieszane z pogardą.

– Wyrzucasz mnie? – zapytała cierpko.

– Nie. Mam tylko nadzieję, że obydwoje się uspokoimy i porozmawiamy jak dorośli ludzie.

– Dorośli ludzie? – powtórzyła, a potem pokręciła głową. – Dorośli ludzie ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny.

Kobieta odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę wyjścia. Szła powoli, jakby miała nadzieję, że Remus powie coś jeszcze, ten jednak milczał, zaciskając usta w wąską linię. Dopiero kiedy usłyszał, jak zamykają się za nią drzwi, odetchnął.

– Jeśli powiedziałam coś... – zaczęła Ginny, a Lupin przerwał jej gestem dłoni.

Nie miał ochoty na dyskusje. Potrzebował samotności, szczególnie że słowa Andromedy przepełnione były goryczą, ale też troską o jej wnuka, o chłopca, który dla Remusa powinien być najważniejszy.

* * *

Dzień od samego rana był koszmarny, ale Remus nie spodziewał się, że najgorsze może dopiero nadejść...

Około północy jeszcze nie spał. Nie mógł pozbyć się z umysłu oskarżycielskiego głosu Andromedy, który po chwili przeistaczał się w ton jego zmarłej żony. Czuł się, jakby to Tonks miała do niego pretensje i przekazywała to za pomocą swojej matki.

A potem w jego głowie pojawiała się Ginny. Drobna dziewczyna, która niespodziewanie narobiła większego zamieszania niż mógł sobie wyobrazić. Może identyczny zamęt stworzyła w ciele Syriusza? Ale czy to możliwe, że nastolatka potrafiłaby tak manipulować dorosłymi mężczyznami? Czy ona w ogóle była tego świadoma?

Oparł się rękoma o kuchenny blat. Czuł pulsowanie w skroniach, a żaden eliksir przeciwbólowy nie przynosił mu ukojenia. To kara – pomyślał, uśmiechając się cierpko.

Po chwili usłyszał głośne miauczenie. Podskoczył zaskoczony, a wtedy uświadomił sobie, że przecież zeszłej nocy przyniósł zwierzę od pani Figg. Kończyły mu się pieniądze, a on brał sobie na głowę kolejne wydatki.

Kot podszedł do niego i z wysoko uniesionym ogonem otarł się o spodnie i miauknął raz jeszcze, domagając się pieszczot.

– Ty to masz dopiero proste życie – rzekł Remus, nachylając się, aby dotknąć miękkiego futerka na głowie zwierzaka.

I wtedy usłyszał kroki na schodach. Ciche, spokojne i miarowe. Napiął mięśnie twarzy, kiedy w kuchni pojawiła się Ginny. Nie patrzyła w jego stronę, kiedy go wyminęła. Nie spojrzała pod nogi, przez co omal nie nadepnęła kota. Była niedostępna i Remus szybko zrozumiał, że znów lunatykuje. Był to pierwszy raz, kiedy nie podeszła do drzwi wyjściowych tylko do szuflady.

Stanowczo zbyt długo przyglądał się jej szeroko otwartym oczom, bo omal nie dopuścił do tragedii, kiedy wysunęła szufladę i wyciągnęła ze środka ostry nóż.

– Cholera – przeklął, doskakując do niej w momencie, w którym odwróciła ostrze w stronę swojej lewej piersi. – Zostaw to!

Z całej siły chwycił jej nadgarstek i wykręcił tak mocno, że z jej ust wyrwało się ciche jęknięcie. Szarpali się przez moment, a nóż z głuchym brzdękiem uderzył w podłogę. Remus poczuł metaliczny zapach krwi, a potem ciężar jej ciała opadł bezwładnie w jego ramiona.

Kot uciekł w popłochu, kiedy obydwoje upadli na zimną posadzkę.

I wtedy Lupin zrozumiał, że wszystko wymyka się spod kontroli.

Krew płynęła z rany na jego dłoni. Szrama nie była głęboka, ale przed pełnią zawsze posoka w jego ciele była rzadsza i każde skaleczenie wyglądało groźniej niż powinno.

Ginny poruszyła się niespokojnie, a potem powoli otworzyła oczy i spojrzała na Remusa. Na jej twarzy malował się strach, kiedy usiadła skołowana i rozejrzała się po kuchni. Jej wzrok padł na okrwawiony nóż, a potem na mężczyznę, który za wszelką cenę chciał ukryć przed nią skaleczenie.

Jej dłoń mechanicznie zakryła usta.

– Nic ci nie jest? – zapytał Lupin, próbując zapanować nad drżeniem głosu. – Nie uderzyłaś się? Pamiętasz w ogóle, co chciałaś zrobić?

– On mi kazał... – wyszeptała.

– Kto?

Jej wzrok błądził po całym pomieszczeniu. Robiła wszystko, aby tylko nie spojrzeć mu w oczy. Ale Remus nie dał za wygraną. Chwycił jej twarz w dłonie i zmusił, aby popatrzyła na niego.

– Kto? – powtórzył wyraźniej. – Ginny, to już nie są żarty!

– Harry... – szepnęła bezgłośnie.