07: Strach o córkę

Niebo zaczęło przybierać szarą barwę, nie było widać słońca. Przysłoniły je gęste, kłębiące się chmury, z których w każdej chwili mógł lunąć deszcz. Poranek był bardzo chłodny. Remus czuł silne dreszcze, chociaż założył jedną ze swoich najcieplejszych, wełnianych szat. Gwałtowna pobudka i nerwy też nie ułatwiały sprawy i nie było nawet co myśleć o rozgrzaniu się w najbliższym czasie.

Lupin musiał na chwilę przystanąć i oprzeć się o gruby konar drzewa. Skarcił się w duchu za to, że nie oszczędzał sił tylko już od Nory mocno przyspieszył kroku. Teraz pokutował za to silną zadyszką i kłuciem w płucach.

– Chyba faktycznie jestem już stary – mruknął, krzywiąc się z niezadowoleniem.

Od niemal trzech godzin próbowali znaleźć Ginny w pobliskich lasach i na łąkach. Fred, George, Bill i Ron monitorowali teren, latając na miotłach. Co jakiś czas Remus widział, jak Bill powoli sunie nad ścianą lasu. Artur, Percy, Kingsley i Lupin próbowali dojrzeć jakiegoś śladu na ziemi. Pan Weasley zapowiedział, że jeśli jego córka nie znajdzie się w przeciągu godziny, to zawiadomi aurorów. Remus nie dziwił się, że mężczyzna nie dał sobie powiedzieć, że to stanowczo zbyt wcześnie. On pewnie zrobiłby to samo, gdyby chodziło o Teda. Wzdrygnął się na tę myśl, mając nadzieję, że chłopiec jeszcze spokojnie śpi.

Ruszył przed siebie. Tym razem wolniej. Las wydawał się być coraz gęściejszy. Z każdym krokiem miał wrażenie, że drzewa rosną bliżej siebie, a kiedy spoglądał w górę, nie widział już nieba. W jednej chwili miał wrażenie, że zrobiło się tu ciemno.

Przez chwilę Remus pożałował, że do pełni pozostały dwa tygodnie. Tuż przed przemianą jego zmysły były bardziej wyczulone i możliwe, że wtedy łatwiej byłoby mu złapać jakiś trop. Uśmiechnął się pod nosem. To byłby pierwszy raz, kiedy jego przypadłość mogłaby się na coś przydać.

Szedł dalej, rozglądając się uważnie. Nagle doszła do niego bezsensowność całej sytuacji. Mieli do przeszukania hektary lasów i łąk, a ich była zwyczajna garstka. Nawet aurorzy nic by na to nie poradzili. Dziewczyna mogła się przecież cały czas przemieszczać lub użyć jakiegoś zaklęcia, aby się przed nimi ukryć.

– Ale po co miałaby to robić? – spytał na głos Remus. – A po co w ogóle uciekała? – odpowiedział sobie pytaniem na pytanie.

Artur wspominał coś o ostrej wymianie zdań z Ronem i Hermioną. Jego syn był wyraźnie zakłopotany całym zajściem i opuścił tylko głowę, a jego twarz nabrała szkarłatnych odcieni. Natomiast Hermiona nie opuszczała na krok pani Weasley. Próbowała ją pocieszyć, powtarzając w kółko, że wszystko będzie dobrze, co według Remusa dawało raczej odwrotny skutek. W efekcie mężczyzna nie miał pojęcia, co tak właściwie się wydarzyło i to denerwowało go jeszcze bardziej.

Cisza w lesie była przerażająca i dołująca. Nie było w ogóle wiatru. Liście na gałęziach zamarły. Na początku słyszał nawoływanie innych. On też wykrzykiwał jej imię. Ale po pewnym czasie uznał, że to bez sensu i przynosi więcej szkody niż pożytku. Gdyby Ginny naprawdę nie chciała być znaleziona, to po usłyszeniu ich miałaby czas na ponowne ukrycie.

Remus znów musiał przystanąć. Rozejrzał się energicznie. Jego wzrok zatrzymał się na wysokiej ścianie krzewów rosnącej na wschodzie. W pierwszej chwili miał wrażenie, że coś w nich dostrzegł. Zbliżył się powoli.

Coś się poruszyło. Listowie zaszeleściło, a Remus usłyszał dźwięk łamanych gałęzi. Wstrzymał oddech i wyciągnął przed siebie różdżkę. Zmarszczył czoło, czekając.

– Ginny? – rzucił w przestrzeń.

Na jedną chwilę w lesie znów zapadła głucha cisza, a potem w krzakach znów coś się poruszyło. Remus odskoczył gwałtownie, kiedy stanął oko w oko z ogromnym jeleniem.

Zwierze było piękne. Jego ubarwienie było jednolicie brązowe. Na szyi miał dłuższe włosy tworzące swego rodzaju grzywę. Na głowie miał w pełni rozwinięte poroże. Nie ulegało wątpliwości, że był to osobnik dorosły.

Remus zadrżał, nie opuszczając różdżki. Zwierze mogło mieć nawet trzysta kilogramów. Gdyby na niego ruszyło mogłoby to się skończyć tragiczne.

Jeleń jednak nie zamierzał atakować. Popatrzył na Remusa czujnymi oczami i opuścił łeb. Potem ruszył pomału przed siebie, omijając mężczyznę. Po paru metrach przystanął i odwrócił się, aby znów na niego spojrzeć.

– Ja chyba zwariowałem – szepnął, kręcąc głową. – Chcesz, abym za tobą szedł?

Czy to możliwe, że jeleń się uśmiechnął? Nie. A czy to możliwe, że ten uśmiech kogoś mu przypominał? Tym bardziej nie. Był zmęczony. Skoro nogi pomału odmawiały mu posłuszeństwa, to i umysł mógł się na chwilę wyłączyć. Na domiar złego czuł, że robi się coraz bardziej głodny.

Zwierzę szło powoli, co jakiś czas sprawdzając, czy Remus na pewno podąża za nim. Mężczyzna dopiero po kilkunastu minutach zdał sobie sprawę, że nie słyszy kroków stworzenia. Jego racice nie łamały gałęzi, na które nadepnęły. Co więcej, zdawał się nie poruszać nawet najmniejszym liściem. Nic. Cisza.

– To trochę szalone, wiesz? – zaczął Lupin. – Uważałem się za człowieka rozsądnego, a to, co teraz wyprawiam, raczej nie jest rozsądne.

Ciekawe, co by się stało, gdybym rzucił w niego kamieniem – pomyślał. Oczami wyobraźni widział, jak przedmiot przelatuje przez jego ciało i uderza w pobliskie drzewo. Ale równie dobrze mógł go spłoszyć, a wtedy nie miałby pojęcia, gdzie właściwie zmierzał.

W pewnym momencie zwierzę się zatrzymało, a Remus rozejrzał się uważnie. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że stoją przy małym, wąskim strumyku. Nie był on głęboki, ale aby przejść na drugą stronę, trzeba było najpierw stanąć na niewielkim kamieniu, który prawdopodobnie był mocno śliski, a upadek mógłby kosztować delikwenta roztrzaskaniem głowy.

Lupin nie za bardzo wiedział, o co chodzi. Spojrzał na jelenia, który nachylił się, aby napić się orzeźwiającej wody.

– Nie mów mi, że chciałeś mi pokazać wodopój – burknął.

Mężczyzna nie mógł się jednak oprzeć. Poczuł, że zaschło mu w gardle. Kiedy dostał wiadomość od Artura spieszył się tak bardzo, że nawet nie pomyślał, aby zaopatrzyć się w wodę. Badawczo przyjrzał się strumykowi. Dokładnie było widać dno. Był czysty.

Zanurzył splecione dłonie i poczuł, że palce drętwieją mu od chłodu. Wypił wszystko, co udało mu się zebrać. Od razu poczuł się odrobinę lepiej. Zapragnął więcej. Znów nachylił się nad strumykiem, a wtedy dostrzegł błysk. Coś leżało na dnie, zasypane piaskiem.

Podwinął rękaw szaty i zanurzył rękę. Spojrzał na swoje znalezisko. Na jego dłoni leżała spinka do krawatu. Była złota, wykonana z niezwykłą dbałością. Z przodu miała przymocowane dwa kamienie szlachetne. Jeden czerwony, drugi żółty. Kolory Gryffindoru.

Remus zacisnął palce na małym przedmiocie. Wiedział, do kogo należała spinka, ale nie rozumiał, jak znalazła się w tym miejscu. Bez słowa schował ją do kieszeni, a potem zauważył coś, co zmroziło mu krew w żyłach. Na jednym z kamieni była krew. Dotknął jej niepewnie palcem – była zimna, ale nadal kleiła się pod jego dotykiem.

– Cholera – mruknął.

Już chciał powiadomić resztę poszukiwaczy, jednak uświadomił sobie, że krew równie dobrze może należeć do jakiegoś zwierzęcia, a Ginny wcale mogło tutaj nie być. Ale skąd wzięła się spinka?

Mężczyzna wstrzymał oddech, kiedy kątem oka zobaczył, jak jeleń bierze rozbieg i kilka cali od niego przeskakuje przez strumień. Przełknął głośno ślinę, widząc, jak zwierzę przygląda mu się z uwagą. Czekało na niego.

Remus niepewnie stanął na podmywanym przez wodę kamieniu, a potem policzył do trzech i postawił jedną stopę na drugim brzegu. Trochę się przeliczył, gdyż trawa również była śliska. Wymachując energicznie rękoma, udało mu się złapać równowagę.

Jeleń znów ruszył przed siebie. Las nie był już aż tak gęsty, ale korzenie drzew mocno się rozrosły, przez co musiał uważać, aby nie potknąć się o któryś z nich.

– Mam nadzieję, że prowadzisz mnie do Ginny – oświadczył w końcu Lupin. – Bo jeśli tracę czas, to...

Zamilkł i przystanął. Z daleka dostrzegł coś, co ciężko byłoby pomylić. Coś leżało obok ogromnego kamienia. Nie, to nie było coś. To był ktoś. Ubranie owego osobnika było ciemne, przez co wtapiało się w tło, ale włosy... Gęste, bardzo długie, rude włosy wyglądały jak płomienie.

– Ginny – mruknął, a potem w pośpiechu dobiegł do dziewczyny.

Ujął ją za ramiona i spróbował podnieś do pozycji siedzącej. Wbrew pozorom nie było to łatwe zadanie. Pomimo tego, że Ginny była dosyć niska i drobna, jej bezwładne ciało zdawało się ważyć tonę. Jej twarz była tak blada, że niemal przezroczysta. Pełne wargi miała sine. Miała na sobie tylko cienki sweter, a Lupinowi zrobiło się zimno na samą myśl o tym, co przeżyła tutaj nocą.

Nie zastanawiając się zbyt długo, wystrzelił w niebo snob czerwonych iskier. Kątem oka dostrzegł, jak jeleń powoli się wycofuje.

– Zaczekaj! – krzyknął, ale zwierzę wydawało się być głuche na jego nawoływanie. – Skąd wiedziałeś, gdzie ją znajdę?

Remus nie był zaskoczony, kiedy jeleń nie odpowiedział. Nie oglądając się, ruszył galopem przed siebie. Tym razem jego kopyta dźwięcznie uderzały o leśną ściółkę. Lupin nie miał czasu dłużej się mu przyglądać. Nachylił się ponownie nad Ginny i poklepał ją delikatnie po policzku. Remus zadrżał, kiedy okazało się, że jest zimny jak lód.

– Ginny, hej, ocknij się...

Dziewczyna drgnęła. Z jej piersi wyrwało się ciche jękniecie. Remus poczuł, jak jej mięśnie delikatnie się napięły, dzięki czemu łatwiej było mu utrzymać ją w ramionach. Zaczęła pomału otwierać powieki. Jej twarz wykrzywiła się w grymasie strachu. Rozejrzała się energicznie i niemal odepchnęła mężczyznę od siebie.

– Gdzie ja jestem? – spytała, chwytając się ręką ogromnego głazu i próbując się podnieść. Pierwsza próba nie wypaliła.

– Spokojnie – powiedział szybko Remus, przytrzymując ją za ramiona. – Nic cię nie boli?

Dziewczyna spojrzała na niego otwartymi szeroko oczami. Widać było, że jest w głębokim szoku i usiłuje pozbierać myśli.

– Co ja tu robię? – powtórzyła raz jeszcze.

Mężczyzna zauważył, jak chwyta się za skronie. Zmarszczyła czoło, a po chwili z nosa wypłynęła stróżka krwi. Remus wyciągnął z kieszeni białą chustkę i przycisnął jej do nozdrzy. Drugą ręką delikatnie pochylił jej głowę do przodu.

Czerwone iskry były znakiem, że odnalazł Ginny, ale wolałby, aby ktoś się tutaj zjawił i jakoś mu pomógł, szczególnie że dziewczyna była w fatalnym stanie. Znów zaczęła chwiać się niebezpiecznie i tracić świadomość.

Remus zdecydował wystrzelić w niebo drugi snop.

– Ginny, dlaczego uciekłaś z domu? – spytał.

Dziewczyna zamarła. Chusteczka, którą trzymał przy jej nosie, niemal zupełnie przeciekła.

– Uciekłam? – powtórzyła, a jej głos zadrżał z emocji.

– Naprawdę nic nie pamiętasz? – dopytywał.

Pokręciła głową, a potem jęknęła ,znów przykładając palce do skroni. Remus westchnął głośno. Zastanawiał się, co powinien jej powiedzieć. Krew nie przestawała lecieć, a on nie był zbyt dobry w zaklęciach związanych z pierwszą pomocą. Wolał niczego nie próbować, aby nie zrobić jej krzywdy.

– Boli cię głowa? – zapytał, czując, że jej ciało zaczyna coraz bardziej drżeć.

Nie zdążyła odpowiedzieć. Jakieś dziesięć metrów od nich pojawił się Bill. Mężczyzna był brudny, a jego długie włosy były w kompletnym nieładzie. Rozejrzał się nerwowo, a kiedy dostrzegł swoją siostrę, znalazł się przy niej w kilku krokach.

– Co się dzieje? – zapytał, chwytając ją za jedno ramię. Remus złapał drugie i udało im się ją podnieść, choć bardzo niepewnie stała na nogach.

– Wolałem nie teleportować się sam – wytłumaczył szybko Lupin.

– Jasne. Ginny, coś ty narobiła...

We trójkę teleportowali się z cichym pyknięciem.

* * *

Ginny otworzyła oczy i zdała sobie sprawę, że znajduje się w swoim pokoju, we własnym łóżku. Leżała ubrana w grubą piżamę, przykryta wełnianym kocem i pierzastą kołdrą. Ciepło sprawiało, że czuła wewnętrzny spokój.

W takim razie to był sen – pomyślała.

W owym sennym marze obudziła się w lesie. Było jej zimno i bolała ją głowa. Był tam też Remus, który zadawał idiotyczne pytania, a ona nie mogła chwycić się żadnej myśli. Potem pojawił się Bill i nastała ciemność. W śnie było coś jeszcze. Z nosa ciekła jej krew.

I nagle zdała sobie sprawę, że w ustach nadal czuje jej nieprzyjemny posmak.

Coś jednak było nie tak.

Wytężyła wszystkie zmysły. Usłyszała głosy dobiegając z parteru. Było ich zaskakująco wiele, a ona miała problem z rozróżnieniem poszczególnych osób. Miała dziwne wrażenie, że dźwięki rozchodzą się w wodzie.

Wstrzymała oddech. Która właściwie była godzina? Rozejrzała się, ale nie znalazła zegarka. Jej umysł chciał wstać z łóżka i dołączyć do ożywionej dyskusji, ale ciało najwyraźniej mocno się zbuntowało. Nie była w stanie nawet podnieś ręki, mając wrażenie, że jest ona z ołowiu.

Ponownie zamknęła oczy. Nawet nie zdała sobie sprawy, że zasnęła na kilkanaście długich minut. A kiedy znów je otworzyła, usłyszała dźwięk otwieranych drzwi.

W pierwszej chwili nie wiedziała, co się dzieje. Molly Weasley z zapłakaną twarzą doskoczyła do jej łóżka i ujęła ją za rękę. Mocno zacisnęła palce na drobnej dłoni córki i spojrzała jej prosto w oczy. Ginny dostrzegła w jej wzroku coś niepokojącego. Później zaważyła, że do pokoju wszedł również Artur i Remus. Remus? Co on tutaj właściwie robił?

– Ginny. – Pani Weasley pogładziła ją po włosach. – Jak się czujesz, coś cię boli?

– Nie – przyznała szczerze.

Pani Weasley westchnęła, a potem mina jej stężała. Obdarzyła córkę jednym ze swoich groźnych spojrzeń.

– Co ty miałaś w głowie? – spytała, niemal krzycząc. – Przecież mogliśmy to załatwić jakoś inaczej! Nie musiałaś uciekać!

– Ale ja... – Dziewczyna nie wiedziała, co odpowiedzieć. Popatrzyła zaskoczona na matkę, a potem przeniosła wzrok na ojca, aby na końcu szukać wsparcia u Remusa. Czyżby sytuacja w lesie miała miejsce naprawdę?

– Ginny – zaczął spokojne jej były profesor. – Twoi rodzice niemal postawili na nogi wszystkich aurorów, kiedy zniknęłaś.

– Ale ja nigdzie nie wychodziłam.

Zauważyła, jak Artur wymienia porozumiewawcze spojrzenie z Lupinem. W jednej chwili poczuła się strasznie głupio, leżąc w łóżku i będąc obserwowaną przez czujny wzrok trójki dorosłych. Zmusiła swoje ciało do wysiłku i usiadła, plecami oparła się o ścianę. Liczyła, że wydarzy się coś, co skłoni ją do zastanowienia się nad słowami mamy. Jakieś mdłości, zawroty głowy... cokolwiek.

– Nie wygłupiaj się – powiedziała pani Weasley, a jej głos zadrżał. – Wiesz, co myśmy przeżyli?

– Molly – upomniał ją cicho mąż, po czym zbliżył się do łóżka córki i usiadł na jego skraju. –Ginny, co pamiętasz z wczoraj?

Dziewczyna przygryzła wargę. Poczuła, jak jej serce zaczyna przyspieszać. Podświadomie czuła, że nie chce usłyszeć prawdy. Wzdrygnęła się.

– Kłóciłam się z Ronem – zaczęła ostrożnie, a Artur kiwnął głową. – To było dosyć... ostre. Odprowadziłeś mnie do pokoju, a potem wzięłam prysznic i poszłam spać.

– A potem? – dopytywał się ojciec. – Co było potem?

Ginny pokręciła delikatnie głową, dając do zrozumienia, że tu urywają się jej logiczne i sensowne wspomnienia.

– Śniło mi się, że znalazł mnie pan w lesie – dodała, spoglądając na Remusa, a potem uświadomiła sobie, że powinna ugryźć się w język.

– To nie był sen – odpowiedział jej Lupin.

Dziewczyna wpatrywała się w niego przez chwilę, a potem przeniosła wzrok na rodziców. Spodziewała się jakiejś sensownej reakcji. Niestety, obydwoje milczeli. Po chwili w sypialni rozległ się jej cichy śmiech.

– To jakiś żart? – zapytała. – Ja naprawdę położyłam się spać!

– Zdarzało ci się wcześniej lunatykować? – Pytanie padło z ust Remusa, a ona choć zawsze darzyła go szacunkiem, zmierzyła go groźnym spojrzeniem. Najbardziej zdenerwowało ją to, że był niezwykle spokojny, kiedy to mówił.

– Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

– A twoje koleżanki z Hogwartu nic o tym nie wspominały? – dopytywał się. – One też nic nie zauważyły?

Dziewczyna załamała ręce. Kiedyś jej współlokatorka – Demelza Robins – powiedziała jej, że mówi przez sen. Czasem zdarzało jej się wstawać do łazienki, a rano pamiętała to jak przez mgłę. Ale to nie było to samo co teraz. Pokręciła tylko głową zbyt zdenerwowana, aby coś powiedzieć.

– Uspokój się – poprosił Remus. – To nie koniec świata, choć mogło się skończyć większą tragedią.

– Co teraz? – spytała cicho.

Rodzice wymienili porozumiewawcze spojrzenia, a potem kiwnęli głowami. Ginny domyśliła się, że nie zwiastuje to niczego dobrego. Poczuła narastającą gulę w gardle.

– Przeraziłaś nas – przyznał Artur, a potem pogłaskał ją po policzku. – Najpierw te zarzuty wobec Hermiony, szaleństwo w oczach i zniknięcie. Powiedz mi, czy tak będzie każdego wieczora?

Dziewczyna spojrzała na matkę. W jej oczach dostrzegła błysk łez. Widziała po jej twarzy, że bardzo by chciała, aby córka obiecała, że to już nigdy się nie wydarzy. Ginny jednak nie potrafiła znaleźć sensownej odpowiedzi na pytanie.

– Nie wiem – przyznała. – Ale ty chyba nie myślisz, że... oszalałam?

– Nie, kochanie – powiedział szybko pani Weasley, chwytając ją za rękę. Dziewczyna poczuła nagłe zakłopotanie czułością ze strony obojga rodziców. – Ale potrzebujesz wytchnienia.

– Nie! – zaprzeczyła stanowczo zbyt głośno. – Nieprawda. Zapomniałaś już o Harrym? Muszę mu pomóc!

– Ginny, jeśli mówiąc pomoc, masz na myśli nocne wyprawy do lasu, to...

– Nie! – zaprzeczyła powtórnie, kręcąc energicznie głową.

– Możesz się uspokoić i dać mi skończyć? – zapytała pani Weasley, a ton jej głosu o dziwo był spokojny. – Chcielibyśmy, abyś przez jakiś czas pomieszkała u Billa.

Dziewczyna uniosła pytająco brwi i westchnęła głośno.

– Dlaczego? – zapytała. – Chodzi o Hermionę, tak?

Rodzice spojrzeli po sobie, ale nic nie odpowiedzieli. A Ginny zrozumiała, że w tym momencie ciągnięcie tematu nie ma sensu.

* * *

Radość z powrotu na studia przyćmiona pewnym smutnym wydarzeniem. Dobrze, że mam zapas rozdziałów, bo ciężko mi się zabrać za pisanie. Serbski to najłatwiejszy język. jakiego się uczyłam. Natomiast czeski, który zaczęłam w tym roku, to jakieś zło wcielone.